W drugiej połowie dziewiętnastego stulecia we Francji odnotowano nie spotykany dotąd wzrost zainteresowania publikacjami o zjawiskach paranormalnych. Paryż w wyniku okultystycznej gorączki, jaka opanowała całe miasto, zyskał sobie wówczas złowrogą reputację centrum czarnej magii. Władze kościelne były wielce zaniepokojone powszech­ną modą na kontakty z ciemnymi mocami, która pojawiła się przecież w czasie, gdy anty klerykalizm zataczał coraz szersze kręgi. W takiej atmosferze rozkwitł przerażający ruch zwany satanizmem. Wielu młodych pisarzy spekulowało na temat zjawisk nadprzyrodzonych. Jedną z najbardziej znanych w świecie literackim osobowości był markiz Stanislas de Guaita, poeta, który po lekturze dzieł Eliphasa Leviego popadł w obsesję na punkcie czarnej magii, reaktywował nawet kabalistyczne Bractwo Różokrzyżowców. Człowiek ten całe noce spędzał na studio­waniu tajemniczych manuskryptów oraz starych ksiąg pełnych magicznych zaklęć. Doprowadziło go to do utraty zdrowia i rozumu. Markiz de Guaita zażywał narkotyki. Podobnie czynił poeta Dubus, który doznawał halucynacji, i w końcu, na wpół szalony, zmarł po przedawkowaniu morfiny w pa­ ryskim pisuarze. Wrogie nastawienie Kościoła katolickiego do ruchu satanistycznego szło w parze z potępieniem masonerii. Papież Pius IX w encyklice z roku 1873 zarzucił wolnomularstwu szeroko zakrojoną dzałalność na rzecz sza­tana. Bez wątpienia la belle epoąue, jak nazwano ten okres dziejów ludzkości, znajdowała się pod silnym wpływem złowieszczej czarnej magii. Gdy w 1898 roku wybuchły spory wokół osoby Alfreda Dreyfusa, powszechne były obawy, że jego złowrogie knowania miały na celu obalenie porządku publicznego, a być może nawet zniszczenie całej cywili­zacji.