Himalaista i wizjoner, lider wypraw w góry najwyższe. Wprowadził polski himalaizm na światowe salony. Bez Zawady nie byłoby pierwszego zimowego wejścia na Everest i... nepalskiego na K2. Kim był Andrzej Zawada - człowiek, który rozpoczął zimowy wyścig na szczyty ośmiotysięczników? „Jestem stworzony do rzeczy wielkich” - pisał w latach pięćdziesiątych XX wieku. Studiował fizykę i marzył, by zapisać się w historii. Przypadkowy - jak by się wydawało - kontakt z Klubem Wysokogórskim przerodził się w wielką pasję i misję: wyrwać polski alpinizm z niemocy komunistycznego ustroju, otworzyć dla Polaków Himalaje. W 1971 roku poprowadził pierwszą polską wyprawę w Karakorum, która zdobyła dziewiczy, blisko ośmiotysięczny Kunyang Chhish. A potem wydarzyło się coś, co zadziwiło wszystkich. Wbrew opinii pierwszego zdobywcy Everestu, Edmunda Hillary’ego, że „zimą nie da się przeżyć powyżej 7000 m”, Andrzej Zawada i Tadeusz Piotrowski stanęli na wierzchołku Noszaka (7492 m n.p.m.). Od tej chwili historia alpinizmu miała być pisana od nowa. I była. Z zimowych wspinaczek Zawada postanowił zrobić lejtmotyw polskiej szkoły himalaizmu. Charyzmatyczny i przebojowy syn konsula RP i wnuk powstańca styczniowego zręcznie lawirował w PRL-owskiej rzeczywistości, próbując zdobyć uznanie dla własnych pomysłów, wówczas uznawanych za zupełnie szalone. Przełomowy okazał się rok 1980. Pod wodzą Zawady Polacy jako pierwsi stanęli zimą na ośmiotysięczniku i to od razu najwyższym - Mount Evereście. A potem na kolejnych, przez lata całkowicie monopolizując zimowe wspinaczki w Himalajach. Jeżeli alpinista pomyśli sobie, że zimą na Everest nie można wejść, to myśl taka nie daje mu spokoju, dopóki nie spróbuje. W człowieku zawsze był pęd poznawczy, prowokujący do stawiania pytań, po czym następowała próba odpowiedzi. To chyba leży u podstaw potęgi umysłu ludzkiego - twierdził Zawada. Wszechmogący to historia człowieka, bez którego nie byłoby sukcesów Krzysztofa Wielickiego i Leszka Cichego, Macieja Berbeki i Jerzego Kukuczki, zimowego programu Artura Hajzera. Andrzej Zawada był tym, który tchnął w serca polskich himalaistów nadzieję i pokazał, jak być dumnym zarówno z siebie, jak i z ojczyzny. (Rec. Wydawn.)

Anna Milewska, wdowa po himalaiście Andrzeju Zawadzie. Aktorka, poetka, kustoszka pamięci rodzinnej. Z dystansem godnym stoickiego spokoju postrzega rzeczywistość. Nie ocenia sukcesów, przeciwności losu, nieuchronności przemijania… Mogła sobie pozwolić na te opowieści. Ma na swoim koncie setki ról teatralnych i filmowych. Dla większości widzów rozpoznawalna z roli Julii w serialu "Złotopolscy". Jednak nie scena, ani plan filmowy nie były sensem jej życia. To była miłość… "Nie wiedziałam, jak głęboko Anna pozwoli mi zanurzyć się w swoje życie. A tym bardziej gdzie postawi granice mojej dociekliwości. W którym momencie - powie stop, to zbyt osobiste, tym nie zamierzam się dzielić! Nigdy czegoś takiego nie usłyszałam. Właściwie to za każdym razem zaskakiwała mnie swoimi opowieściami, z których wyłania się kobieta świadoma siebie i swojej wartości, a przy tym niesłychanie skromna, przyjazna, troskliwa." Anna Binkowska (Z okładki)

Anna Milewska opowiada historię swojego długoletniego szczęśliwego związku z Andrzejem Zawadą. Jakim sposobem ci znani, atrakcyjni, niezależni ludzie, wybitna aktorka i sławny himalaista przetrwali razem tyle lat, pozostanie ich ścisłą tajemnicą. Chyba istotne jest to, że bez rutyny, doświadczali kolejnych form, etapów, wspólnego życia. Od emocjonującego, niezbyt poprawnego według wcześnie przyjętych norm romansu. Poprzez wytrwałe narzeczeństwo. Wreszcie małżeństwo, aż do śmierci, jak głosi przysięga. Śmierci Andrzeja Zawady. Można dociekliwie spekulować, że pomogły tutaj okoliczności zawodowe: nie widywali się zbyt często, zbyt łatwo. Anna Milewska miała zajęte wieczory przez teatr. Wyjeżdżała na zdjęcia do filmu. Andrzej Zawada wiele czasu spędzał w Tatrach i Alpach, a potem kierował wyprawami w Himalaje. Swoje pasje dzielili do pewnego stopnia. Ona też się wspinała, on interesował się również sztuką. Ale przede wszystkim bardzo dobrze czuli się w swoim towarzystwie. Po prostu lubili się, a co za tym idzie szanowali. Obydwoje eleganccy, dyskretni wobec siebie i jak się wciąż okazywało, dla siebie najważniejsi, zwyciężali nieuchronne na przestrzeni lat problemy.