Wielu lekarzy uważa, że odkrycie penicyliny i wyprodukowanie z niej leku było największym osiągnięciem w historii medycyny. Zanim świat otrzymał penicylinę niecałe pięćdziesiąt lat temu, ludzie umierali na różne pospolite infekcje, z którymi lekarze nie potrafili walczyć. Szpitale zapełniali pacjenci cierpiący na zakażenia i inne choroby spowodowane przez szalejące bez przeszkód w organizmie bakterie. Kobiety umierały przy porodzie, a niemowlęta tuż po urodzeniu. Dzieci umierały na szkarlatynę, zapalenie kości, infekcje gardła, żołądka, a nawet z powodu drzazgi czy małego zadraśnięcia. Większość praktykujących dziś lekarzy nigdy nie miała kontaktu z takimi przypadkami. Przeszły one do historii dzięki nadejściu ery antybiotyków - leków wykorzystujących jedne drobnoustroje do zabicia innych. Jest to fascynująca opowieść o Aleksandrze Flemingu, którego rewelacyjne odkrycie przypadkowej pleśni na szkle laboratoryjnym rozpoczęło nową erę. Sam, osobiście, odkrył pierwszy i do dziś najlepszy antybiotyk - penicylinę. Jednocześnie jest to również historia zespołu uczonych z Oksfordu, którzy wyprodukowali z penicyliny Fleminga lek, który miał uratować życie milionom ludzi.

Kiedy w 1876 roku Aleksander Graham Bell wynalazł telefon, wywołał trwającą aż do dziś eksplozję rozwoju systemów łączności między ludźmi. Przed wynalazkiem Bella najszybszym sposobem przekazania komuś wiadomości było wystukanie jej alfabetem Morse'a i przesłanie po drucie telegraficznym. Ale nawet w epoce telegrafu nie można było przekazywać ludzkiego głosu za pomocą kabla. Przed zbudowaniem pierwszego telegrafu, który był wówczas wynalazkiem stosunkowo nowym, ważne wiadomości były przekazywane za pomocą sygnałów dymnych, statków, konnych posłańców lub gołębi pocztowych. W latach siedemdziesiątych XIX wieku wielu ludzi starało się udoskonalić telegraf, ale Bell znajdował się w sytuacji szczególnie korzystnej dla kogoś, kto chce dokonać przełomu w tej dziedzinie. Jako młody człowiek postanowił poświęcić swe życie działalności na rzecz ludzi głuchych; praca nad udoskonaleniem telegrafu była dla niego źródłem dodatkowych zarobków. Podczas swych eksperymentów zauważył, że ludzki głos wprawia w drgania kawałek drutu, rozciągnięty między dwoma pokojami. Gdyby którykolwiek z innych wynalazców usłyszał ten sam cichy dźwięk, niemal na pewno nie zdałby sobie sprawy z ogromnego znaczenia tego zjawiska. Ale Bell, który wiedział doskonale, w jaki sposób ucho ludzkie wzmacnia drgania, natychmiast zrozumiał, że powinno ono umożliwić wysyłanie po drucie ludzkiego głosu. Tak narodził się telefon. W ciągu dziesięciu lat został on upowszechniony w Ameryce, a wkrótce potem na całym świecie.

Opowieść o Andrzeju Dąbrowskim (ur. 1938 r.) – wspaniałym jazzmanie, popularnym piosenkarzu, kierowcy rajdowym, fotografiku i dziennikarzu. Relację o jego niezwykle bujnym życiu, o domu rodzinnym – najpierw Wilnie, potem w Krakowie, o rozlicznych pasjach, o przyjaźniach, koncertach i podróżach po świecie, a także o jego zaletach i wadach zanotowała, spisała i uzupełniła komentarzami Agnieszka Matynia-Dąbrowska, dziennikarka radiowa i telewizyjna, żona bohatera książki. Swoimi zainteresowaniami i zajęciami Andrzej Dąbrowski mógłby obdarzyć kilka osób, a każda z nich zyskałaby ciekawy i bogaty w osiągnięcia życiorys. Najpierw pojawiła się fascynacja motoryzacją, chwilę później – jazzem i fotografią. Zupełnie niespodziewanie przyszedł pierwszy sukces, gdy w 1957 r. dziewiętnastolatek, student krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, zdobył wicemistrzostwo Polski w… rajdach samochodowych. A wkrótce stał się jedną z ważnych postaci polskiego ruchu jazzowego – najpierw jako perkusista, później także wokalista jazzowy. Na scenie debiutował w trio Andrzeja Kurylewicza. Potem przez ponad pół wieku grał i nagrywał m.in. z Wandą Warską, Wojciechem Karolakiem, Janem „Ptaszynem” Wróblewskim, Krzysztofem Komedą, Urszulą Dudziak, Michałem Urbaniakiem… Miał też okazję występować ze Stanem Getzem i Artem Farmerem, fotografować za kulisami Duke’a Ellingtona, a na scenie Sarah Vaughan czy Counta Basiego. W latach 70. zasłynął jako piosenkarz, wykonawca superprzebojów. "Zielono mi" – ze słowami Agnieszki Osieckiej i muzyką „Ptaszyna” – oraz "Do zakochania jeden krok" (słowa Andrzej Bianusz, muzyka Antoni Kopff) znał i nucił wtedy każdy. A były jeszcze: "Przygoda z Marią", "A ty się, bracie, nie denerwuj", "Zapomnij mnie" i wiele, wiele innych. Żadnej spośród swoich pasji Andrzej Dąbrowski nigdy nie porzucił: nadal śpiewa, nagrywa jazz, fotografuje oraz startuje w wyścigach samochodowych. Tekst książki uzupełnia niezwykle bogaty wybór zdjęć pochodzących z archiwum rodzinnego i spośród artystycznych fotografii autorstwa samego bohatera książki.